Komunikacja miejska w Długołęce cz. 1 (1926-1995)

Komunikacja autobusowa na ziemiach dzisiejszej gminy Długołęka istniała już w roku 1925. Było to połączenie zarządzane przez ówczesną Pocztę Niemiecką (Deutsche Reichpost) i nie mające oficjalnej numeracji. Połączenia realizowano na trasie od Wzgórza Partyzantów do Łuczyny (miejscowość znajdująca się przy drodze nr 340 między Zawonią a Dobroszycami). Trasę wydłużono w 1926r. do Złotowa (gmina Zawonia, woj. dolnośląskie). Szacuje się, że linię zlikwidowano już po kilku latach.

Okres międzywojenny to także okres funkcjonowania linii autobusowej S, kursująca z pętli na dzielnicy Carlowitz (dzisiejsza pętla Kromera), do dzisiejszej pętli na Zakrzowie, z wybranymi wariantami po trasie dzisiejszej ul. Bierutowskiej do Mirkowa. Regularne kursy przerwał wybuch II wojny światowej i późniejsze walki o twierdzę Wrocław (Festung Breslau).

Po wojnie i przyłączeniu Wrocławia do Polski, zaczęto sukcesywnie uruchamiać komunikację autobusową na terenie gminy Zakrzów. 29 marca 1948 roku, uruchomiono linię autobusową G, łączącą dzisiejszy węzeł Kromera, Psie Pole i miejscowość Wilczyce; jeszcze pod koniec roku 1948, pojawiła się uruchomiona na kilkanaście miesięcy, dodatkowa linia H, łącząca Oleśnicę z dzisiejszym pl. Powstańców Wielkopolskich. Po likwidacji linii H w 1949 roku i połączenia z Wilczycami dnia 2 kwietnia 1951, od tego czasu, na terenie gminy kursowały jedynie autobusy PKS. Były one nieregularne i w większości zależały od godzin pracy państwowych przedsiębiorstw we Wrocławiu. Tabor autobusowy stanowiło początkowo 10 poniemieckich wozów marki „Busing”.

Po włączeniu Zakrzowa, Pawłowic i Zgorzeliska do Wrocławia w roku 1951, rozwinięto połączenia autobusowe do „nowych dzielnic” stolicy Dolnego Sląska, w większości były to linie dowozowe do tramwaju na Kromera. Po przemianowaniu gminy Zakrzów w gminę Długołeką, na trasach pojawiły się kolejne połączenia autobusowe w rejonie Długołęki: 18 czerwca 1956 roku, wznowiono kursy do Mirkowa, realizowane od teraz jako linia 104. 1 sierpnia pojawia się następna linia autobusowa – 111, początkowo realizująca regularne kursy do rejonu dzisiejszego przystanku „Zgorzelisko”, a wydłużona trzy lata później do miejscowości Kiełczów.

W połowie maja 1976, wydłużeniu do Szczodrego ulega linia 104, której to kursy następnie spowrotem skraca się do Mirkowa w połowie września 1977 roku. Na linii 111, zaś z dniem 6 listopada 1984, przedłużone do Piecowic zostają 4 kursy tej linii. Obie linie pozostaną na tych trasach, aż do reformy komunikacji miejskiej w roku 1995 przez ówczesny Zarząd Dróg i Komunikacji.

blog comments powered by Disqus
wrocławskie forum komunikacyjne

twitter