Autobus standardowy VÖV-II (S80) i Ü80

Model II generacji standardu VÖV (VÖV-II / SL II) roboczo zwany też S80, autobusem miejskim lat 80., miał kanciaste nadwozie z szerokim pasem między oknami a krawędzią dachu (żartobliwie nazywane "pudełkiem na buty"). Moc silnika zwiększono do min. 240 KM. Po przetestowaniu prototypowych serii podjęto w połowie lat 80. seryjną produkcję. Oprócz MAN (model SL 202) i Mercedes-Benz (model O 405) produkcję autobusu standardowego drugiej generacji podjął też Neoplan (model N 416 SLII) mimo, że ten ostatni nie porzucił planów budowy własnego autobusu miejskiego najlepiej niskopodłogowego. Ostatni wielki producent, Kässbohrer, produkował miejską wersję autobusu własnej konstrukcji (niestandardowego) typu S 215 SL i przegubowy SG 219 SL

Taken from transport.wroc.biz Taken from transport.wroc.biz

Berliński Waggon-Union znowu produkował autobus piętrowy dla Berlina (MAN SD 202).

Wersje przegubowe pojazdów sprzedawano pod oznaczeniami: O 405 G (Mercedes-Benz) i SG 242/292/312 i SG 242H (MAN). Neoplan dopiero od drugiej połowy lat 80. oferował autobus przegubowy (N 421 SGIII) niskopodłogowy w I członie z wysoką podłogą w II członie – typ N 421 SGIII.
Wreszcie też opracowano model minibusu, którego brakowało na rynku: Neoplan jako pierwszy producent zaoferował w 1983 r. krótką wersję pojazdu standardowego (typ N 407). Na wystawie motoryzacyjnej IAA we wrześniu 1985 również Mercedes-Benz pokazał swój pierwszy midibus (typ O 402), krótszego i węższego od standardowego O 405 lecz zbudowanego z wykorzystaniem wielu komponentów większych pojazdów – nadwozie dostarczał Göppel. MAN miał w ofercie typ SM 152 i SM 192, który tak jak produkt konkurenta był produkowany przy współpracy z Göppel w Augsburgu.

  Taken from transport.wroc.biz

Również w przypadku II generacji powstały trolejbusy dla Solingen – tym razem jednak nie przegubowe ale solo 3-osiowe: MAN SL 172 HO.

Model podmiejski II standardowej generacji, Ü80, został opracowany przed modelem miejskim, od którego różnił się głównie pojedynczymi drzwiami przednimi i większą liczbą miejsc siedzących a w przypadku Mercedesa (typ O 407) kształtem wyświetlacza nad przednią szybą. Modele innych producentów nie odniosły zresztą sukcesu.

MAN początkowo nadal produkował starszy model (I generacji) czyli SÜ 240. W końcu opracował model II generacji – typ SÜ 242, który jednak nie stał się popularny. Do produkcji masowej wprowadzono za to model ÜL 242 / 272, bazujący na wersji miejskiej, ale różniący się znacznie wyglądem (nadwozie oparte było o autokar).
Neoplan opracował model N416 Ü ale znacznie lepiej sprzedawały się inne modele tej marki. Czwarty producent, Kässbohrer, zbudował tylko 6 sztuk autobusu Setra Ü80 ale zarzucono pomysł produkcji seryjnej. Zamiast tego produkowano model niestandardowy własnej konstrukcji SL 215, który okazał się najlepiej sprzedającym podmiejskim autobusem w RFN i pozostawił w tyle modele standardowe. Tak więc projekt Ü80 nie sprawdził się – nie powtórzył sukcesu modelu miejskiego.

Od połowy lat 90. autobusy II generacji standardowej wychodzą z użycia, zastępowane przez pojazdy niskopodłogowe.

Autobusy II generacji podobnie jak pojazdy I generacji trafiały też zagranicę – nowe bądź używane.

Źródło: Wikipedia

blog comments powered by Disqus
wrocławskie forum komunikacyjne

twitter